«Маё сэрца належыць Беларусі»: Дзяніс Гайкевіч пра ўдзел у конкурсе «Студэнт года — 2019» і змены ў сабе

Не так даўно ў Мінску прайшоў гарадскі фінал конкурсу «Студэнт года — 2019». Усяго ў ім прынялі ўдзел прадстаўнікі дванаццаці сталічных устаноў вышэйшай адукацыі. Ад Акадэміі кіравання ў гэтым годзе выступаў студэнт другога курса спецыяльнасці «Дзяржаўнае кіраванне і права» Дзяніс Гайкевіч. Ён лічыць, што заўсёды трэба рабіць так, як не робяць іншыя, піша канспекты лекцый выключна на беларускай мове і праз сваю сціпласць часам утойвае важныя моманты ў сваім жыцці да апошняга.

Пра тое, як стаў удзельнікам «Студэнт года — 2019» і сам конкурс

Справа ў тым, што прыймаць удзел у конкурсе могуць толькі студэнты другога-трэцяга курсаў, пры гэтым сярэдні бал павінен быць вышэй за восем. Я не думаў, што выбар падзе на мяне. Убачыў у ленце сацыяльнай сеткі аб’яву, што будзе праходзіць такі конкурс. Тое, што я размаўляю на беларускай мове, адразу прыцягвае ўвагу. Журы гэта спадабалася, таму і вырашылі звязаць выступ з роднай культурай. Акадэмія кіравання зноў жа адрознівалася ў гэтым ад іншых: мы паказалі арыгінальнасць, свабоду і не зачарсцвеласць. Пасля гэтага быў перыяд, калі лічыў, што гэта вяршыня і такога больш не здарыцца са мной. Але зараз думаю можна разгледзіць варыянты і прыняць удзел у іншых конкурсах. «Студэнт года» — гэта чатыры этапы: візітка, дзе патрэбна было прэзентаваць сябе, творчы, інтэлектуальны, калі журы задавала пытанне, і рытарычны конкурсы. Да візіткі не хацелася падыходзіць банальна: выйсці і пачаць расказываць, што я студэнт Акадэміі кіравання і будучы юрыст. Мы з камандай – гэта Вераніка Іларыёнава і Ілья Пукін — якой я бязмежна ўдзячны, адразу вырашылі апусціць гэтую інфармацыю і скрэатывіць. Праблема ў тым, што я не спяваю, не танчу, таму пэўны час мы не ўяўлялі, якім будзе нумар. Але вырашылі паспрабаваць лёс: узялі песню «Мама, я танцую» (гурт «#2Маши»), пераклалі тэкст на мову, перарабілі яго. Гэта было смешна: максімальна простая рыфма, пры гэтым за дзень я навучыўся спяваць. Для нас мэтай было разагрэць залу, каб прысутныя пачалі рухацца разам з намі. І яны пачалі, а мы атрымалі асалоду ад выступу. На інтэлектуальным конкурсе ў мяне спыталі, якія пяць змен я б унёс у заканадаўства Рэспублікі Беларусь. Ведаў, што пытанне будзе нялёгкае. У выніку адказаў пра лібералізацыю заканадаўства, перагледжванне пакарання для дзяцей у папраўчых ўстановах і таксама аб магчымасці запазычання лепшых дасягненняў з іншых прававых сістэм.

Пра тое, як вядучаму Белтэлерадыёкампаніі Яўгену Перліну спадабаўся творчы нумар Акадэміі кіравання

Пасля творчага нумару Яўген Перлін запосціў у Instagram’е гісторыю з майго выступу. Лічу, што наш нумар яму спадабаўся менавіта крэатыўнасцю, ён адрозніваўся ад іншых. Падчас падрыхтоўкі да конкурсу Яўген Перлін праводзіў майстар-клас па рыторыцы. Мне было цікава паразмаўляць з ім як з медыйнай асобай. Калі казаць пра творчы конкурс, то ў паловы ўдзельнікаў былі прыгожыя танцы і песні, але з пэўнай меланхоліяй. А мы нават выцягнулі цюк сена на сцэну. Шукалі яго ўсей камандай. Пашанцавала знайсці ў Інтэрнэце з дастаўкай ў Акадэмію кіравання. Пасля гэтага ўзнікла пытанне, як перацягнуць гэты цюк праз дарогу. Было шмат прапаноў, але спыніліся на варыянце разрэзаць шпагат, якім ён быў перацягнуты, адкінуць лішняе і зрабіць маленькі цюк. Так яго і транспартавалі.

Пра канкурэнцыю падчас конкурсу і падтрымку

Між мною і іншымі ўдзельнікамі канкурэнцыі не было, але і сябрамі мы не сталі. Асабіста ў мяне больш-менш наладзіліся адносіны з трыма людзьмі. Падчас выступленняў удзельнікі падбадзёрвалі адзін другога, пры гэтым у вачах можна было пабачыць шчырасць. У мяне была лепшая група падтрымкі ад Акадэміі кіравання. Людзі прыйшлі з кулькамі, нават зрабілі плакаты. За сцэнай чуў падрыхтаваныя для меня «крычалкі», гэта было вельмі прыемна. Я даволі закрыты чалавек, таму не хацеў раней часу афішыраваць свой удзел. Бацькі ўвогуле даведаліся выпадкова: падчас размовы сказаў, што буду даваць інтэрв’ю, адразу было шмат пытанняў, і толькі пасля гэтага сказаў пра ўдзел у конкурсе. Акрамя бацькоў падтрымлівалі ў раёне, дзе я нарадзіўся: прыемна, што там не забылі пра мяне. На адным з навінавых сайтаў таксама было галасаванне, па якому я апынуўся на другім месцы (за мяне прагаласавала больш 3000 чалавек). Гэта насельніцтва прыкладна дзесяці маіх вёсак. Доўгі час не мог зразумець, што атрымліваю падтрымку ад такой колькасці людзей. 

Пра змены ў сабе

Сапраўды прыйшлося пазмагацца з сабой. Я не перамог у конкурсе, але змог перамагчы сваю псіхалогію. Па сваёй сутнасці я больш інтраверт, чым экстраверт, такі флегматычны хлопец. Падчас падрыхтоўкі нумароў я выгараў: прыйшлося пазмагацца з сабой. Шмат людзей пасля конкурсаў кажуць, што гэта перамога над сабой. Але часцей за ўсё гэта тыя, хто ўжо не першы раз прымае ўдзел у іх. Я ў мерапрымствах такога маштабу раней ніколі не ўдзельнічаў. Пасля «Студэнта года» перастаў баяцца публікі, пачаў шукаць больш крэатыўны падыход да многіх рэчаў, бачыць пад іншым вуглом.

Пра беларускую мову

Гэта мой свядомы выбар. Я нарадзіўся ў вёсцы, дзе размаўлялі на мове, навучаўся ў беларускамоўнай школе, заўсёды любіў гуманітарныя навукі. Калі аднойчы паехаў на алімпіяду па грамадазнаўству, зразумеў, што людзям падабаецца, калі размаўляюць па-беларуску. Пасля гэтага для сябе вырашыў, што гэта класна. Зараз, калі людзі размаўляюць са мной, самі пачынаюць ужываць беларускія словы.  Дарэчы, у школе больш цікавіўся беларускай літаратурай, з яе выдзяляю філасоўскі трактат Ігната Абдзіраловіча «Адвечным шляхам», дзе распавядаецца пра праблемы цывілізацыйнага выбару беларусаў. Таксама любіў грамадазнаўства. Гэта адзін з самых карысных прадметаў, бо дапамагае сфарміравацца чалавеку як асобе. Псіхалагічныя, эканамічныя, палітычныя і прававыя веды — гэта база, якая павінна быць у кожнага. Таму, калі вывучыў курс, лягчэй уваходзіць у жыццё. 

Пра выбар установы адукацыі

Я з восьмага класа думаў пра паступленне ў Акадэмію кіравання. Знаёмая дзяўчынка з суседняй вёскі навучалася тут, дала мне прыклад. Бацькі хацелі, каб я выбраў мовазнаўства, але калі выбіраць прафесію настаўніка, то быў згодны толькі на гісторыка. У выніку, нягледзячы на жаданне маці, каб я паехаў вучыцца ў Гомель, абраў Мінск. Падаваў дакументы ў апошні дзень: было шмат сумненняў, што не патраплю на бюджэт. Зараз лічу, што гэта лёс прыцягнуў мяне да Акадэміі кіравання, бо ў спіску залічаных апынуўся на 29 месцы з 37.

Пра адносіны са спортам

Спорт з’явіўся ў жыцці яшчэ ў школе: да восьмага класа займаўся лёгкай атлетыкай. Але ў дзясятым атрымаў траўму, таму прыпыніў трэніроўкі. Аднавіў на першым курсе ў Акадэміі кіравання. Зараз я ў зборнай па атлетызму, займаюся паўэрліфтынгам. Але праз рэпетыцыі прапусціў месяц трэніровак. Абавязкова працягну займацца спортам.

Пра шчасце і Беларусь

Магу сказаць, што я — шчаслівы чалавек. Не маю прычын лічыць па-іншаму. У маім жыцці ёсць усё, што трэба, каб задаволіць самыя асноўныя патрэбы. Усё іншае — гэта асабістая матывацыя, тое, што я магу дасягнуць плённай працай. Маё сэрца назаўсёды належыць Беларусі. Я гэта зразумеў, калі праходзіў практыку за мяжой.

Карняенка Вольга, ПРЭС-ЦЭНТР
Фота з асабістага архіву